Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Wil jij zelf meedoen of ken jij iemand die ook mee wil doen aan deze interviewreeks? Stuur ons dan een mailtje via: redactie@proud2Bme.nl.

Vandaag lees je het verhaal van Emma. Emma is 18 jaar en heeft een voorliefde voor muziek. Nadat ze op jonge leeftijd in aanraking kwam met misbruik, vluchtte ze in een eetstoornis. Later zocht ze deze vlucht ook in alcohol. Gelukkig heeft ze inmiddels de sleutel naar herstel gevonden en gaat het nu goed met haar.

Zou je jezelf even willen voorstellen? Wie ben je, wat doe je, hoe ziet jouw leven er momenteel uit?

"Mijn naam is Emma en ik ben 18 jaar. Mijn allergrootste liefde is muziek en daar ben ik momenteel veel mee bezig. Ik zit op school en ik werk. Lekker druk dus, maar ik neem ook genoeg tijd voor mezelf door bijvoorbeeld te mediteren of een lange douche te nemen. Ook ga ik meerdere keren per week naar een meeting."

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn leven met een eetstoornis was verschrikkelijk. Als ik er nu op terugkijk, was het pure waanzin. Ik stond op en begon meteen te plannen wat ik die dag zou gaan eten, met wie ik zou gaan eten, wanneer ik dat zou doen en of ik het zelf kon maken of niet. Ik was alleen maar aan het sporten en manieren aan het bedenken om onder maaltijden uit te komen. Ik was volledig geobsedeerd door mezelf en mijn lichaam. Ik had maar één doel en dat was afvallen. Dat ik daarmee ook dingen kwijt zou raken, maakte me op dat moment niet zoveel uit."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Het heeft heel lang geduurd voordat ik daar achter was. Hulpverleners dacht altijd dat de scheiding van mijn ouders de oorzaak van mijn eetstoornis was, maar dit was niet helemaal waar. Er zitten meerdere trauma’s onder mijn eetstoornis. Daar wilde ik toen alleen niet over praten. Ik was eigenlijk constant de mensen om mij heen aan het manipuleren.

Achteraf bleek dus dat mijn trauma’s onder andere mijn eetstoornis hebben veroorzaakt. Ik heb heel lang op hoog niveau gedanst en daar werd 'dun zijn' en 'slank zijn' enorm gestimuleerd. Ik snap het ergens wel, maar bij mij heeft het verkeerd uitgepakt. Pas als je dun was, mocht je vooraan staan of kreeg je een solo. Daar is het afvallen echt begonnen voor mij. Ik heb vroeger als klein kind ook al wel wat eetgestoorde trekjes gehad, maar ik was er nog nooit echt in doorgeslagen.

Toen ik tussen mijn 14de en 16de twee keer te maken kreeg met misbruik, werd ik zo ontzettend onzeker. Ik hechtte totaal geen waarde meer aan mijn lichaam, dus ging ik door met afvallen. Ik wilde mezelf niet zijn en ik wilde al helemaal geen emoties voelen.

Ik denk dat al deze dingen bij elkaar ervoor gezorgd hebben dat mijn eetstoornis in feite mijn beste vriend werd. Mijn eetstoornis voelde veilig. Iets was ik in het dagelijks leven niet ervoer."

Je bent ook verslaafd geweest; wil je daar wat meer over vertellen?

"Dat klopt, ik ben verslaafd. Een verslaving is een chronische ziekte. Ik kom er nooit meer vanaf. Daarmee bedoel ik dat ik niet gecontroleerd kan gebruiken. Ik kan dus bijvoorbeeld niet één glaasje alcohol drinken. Ik wil dan meer en kan niet meer stoppen. Ook mijn verslaving komt natuurlijk ergens vandaan. Het is een periode heel erg slecht met mij gegaan. Ik zat enorm diep in mijn eetstoornis en ik was erg depressief. Ik werd suïcidaal en begon te automutileren. Ik ben op erg jonge leeftijd al begonnen met drinken. Het verschil tussen mij en leeftijdsgenoten was dat ik niet dronk voor de gezelligheid. Ik dronk om mijn emoties niet te hoeven voelen en om te vluchten van de realiteit. Als ik onder invloed was, had ik meer zelfvertrouwen en voelde ik me gelukkig. Zodra de alcohol was uitgewerkt voelde ik me gelijk weer slecht. Waardoor ik meer ging drinken. En meer en meer en meer. Totdat ik knock out ging of een black out kreeg. Ik kreeg in die tijd ook erg veel medicatie. Waaronder kalmeringsmiddelen. Op momenten dat ik niet kon drinken, gebruikte ik medicatie om me goed te voelen. En als ik geen medicatie had, automutileerde ik. Mijn verslaving is dus ook vrij breed. Mijn hoofdmiddel was alcohol, maar als ik daar niet aan kon komen had ik ook weer genoeg andere middelen om mezelf te verdoven."

Heb jij last van suicidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt bij Stichting 113.

Waar lag jouw sleutel naar herstel?

"Dit vind ik een hele moeilijke vraag. Ik denk dat mijn sleutel naar herstel in mijn dieptepunt heeft gezeten. Ik heb drie zelfmoordpogingen gedaan, dus mensen hadden al erg vaak tegen mij gezegd dat het zo niet verder kon en dat er iets moest gaan veranderen. Alleen geloofde ik dat nooit. In mijn ogen viel het allemaal wel mee; het had veel erger gekund. Toen ik eenmaal in een crisisopname zat, begon ik heel langzaam te beseffen dat er toch echt iets moest gaan veranderen. Een meisje waarmee ik opgenomen was had het over 'Yes We Can Clinics' en dat is in mijn hoofd rond blijven spoken. Toen ik ontslagen werd uit de crisisopname heb ik toch maar eens gekeken naar 'Yes We Can'. Ik heb me zo'n twee weken later samen met mijn moeder aangemeld. Mijn moeder zei dat er echt iets moest gaan veranderen, maar dat ik wel zelf mocht kiezen waar ik dan naartoe wilde. Doordat ze mij de vrijheid gaf om zelf een keuze te maken, heb ik me uiteindelijk aangemeld bij 'Yes We Can'. Daar heb ik pas echt de sleutel naar mijn herstel gevonden."

Wat was jouw grootste uitdaging in het herstel?

"Mijn grootste uitdaging is mezelf op één zetten. Dat vind ik af en toe nog steeds wel lastig, maar het gaat wel beter. Een andere uitdaging voor mij was (en is nog steeds af en toe) co-dependentie. Dat is misschien een beetje een moeilijk woord, maar eigenlijk betekent het zorgen voor anderen ten koste van jezelf. Bij mij was dat bijvoorbeeld naar mijn omgeving. Ik wilde voor hun zorgen en hun problemen oplossen, terwijl ik zelf al genoeg problemen had. En eigenlijk is het iets heel egoïstisch; als ik voor iemand anders kon zorgen, hoefde ik ook even niet aan mezelf en mijn problemen te denken."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Voor mij persoonlijk was dat echt 'Yes We Can Clinics'. Zij hebben mij geleerd dat ik mezelf de moeite waard mag vinden en dat niet alles perfect hoeft. Goed is ook goed genoeg. Zij hebben mij de tools en de handvatten gegeven om nuchter door het leven te gaan en om mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik word nooit perfect en het leven wordt ook nooit perfect. Ik heb onwijs veel weerstand gehad in de kliniek en ik heb de mensen daar heel erg geprobeerd te manipuleren. Dat werkte daar niet. Bij 'Yes We Can' werken heel veel ervaringsdeskundigen; die prikten dwars door me heen. Ik kon daar niet liegen of manipuleren, ze herkenden mijn gedrag. En dat is precies wat mij zo geholpen heeft. Het fijnste aan 'Yes We Can' vind ik de liefde en warmte waarmee ze werken. Je bent daar geen nummertje of dossier. Ik was daar Emma en ik werd daar vanaf dag één geaccepteerd zoals ik ben. 

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis en verslaving?

"Heel dubbel. Aan de ene kant ben ik er dankbaar voor; zonder mijn eetstoornis en verslaving was ik nu niet geweest wie ik ben. Maar aan de andere kant baal ik er soms wel nog van. Het is jammer dat ik zo diep heb moeten zinken, maar blijkbaar had ik dat nodig om te komen waar ik nu sta in het leven. Het heeft mij namelijk wel gevormd tot wie ik nu ben en dat had ik voor geen goud willen missen. Ik heb bijvoorbeeld ook heel veel vriendschappen opgebouwd tijdens mijn herstel en die vrienden had ik ook niet willen missen. Dus achteraf ben ik vooral dankbaar dat het is gebeurd en dat ik het pad van herstel heb gevonden."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Herstel brengt mij elke dag nog zoveel. Maar wat het mij vooral heeft gebracht, is zelfliefde en dankbaarheid. Ik heb zeker ook nog slechte dagen, maar ik weet dat die ook weer voorbij gaan en dat er ook weer fijne dagen komen. Het grote verschil is dat ik voorheen ‘s ochtends al vol stress wakker werd voor de dag die nog moest beginnen of ik werd wakker met een gigantische kater. Maar tegenwoordig word ik gewoon (redelijk) uitgerust wakker. Iets wat ik me voor herstel niet had kunnen voorstellen. En ja, ik maak nog steeds wel een fouten, maar het mooie van herstel is dat ik daarop terug mag komen en dat ik sorry mag zeggen. Het hoeft niet allemaal meteen perfect; ik mag fouten maken want ik ben ook maar een mens. Zolang ik maar mijn best doe en mijn verantwoordelijkheid neem als ik een foutje maak."

Wat is jouw belangrijkste levensles?

"Herstellen gaat met vallen en opstaan, maar achteraf is dat het allemaal waard geweest. Een aantal hele wijze mensen vertelden mij ooit: "Niet het vallen is falen, maar het weigeren om op te staan." Dus mocht je op dit moment struggelen met een eetstoornis, depressie, verslaving, borderline, dwangstoornis, of een ander psychisch probleem; gun het jezelf alsjeblieft om hulp te zoeken, want dat verdien je. Jij bent het waard om te genieten van het leven en om jezelf te accepteren zoals je bent."

“You deserve to be fought for, remember that." Liefs, Emma

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interviewserie? Mail ons dan:redactie@proud2Bme.nl